Nazwa zespołu nawiązywała do cmentarza żydowskiego (kirkutu), mieszczącego się nieopodal domu Sochy. Miejsce to było dla niego punktem wyjścia do rozważań nad pracą, tożsamością, wiarą, kulturą, pamięcią i relacjami polsko–żydowskimi. Socha sformułował filozofię zespołu w duchu sztuki konceptualnej – odnosząc się do szczególnego rodzaju palimpsestu: przenikających się warstw kultur, czasów, stylistyk, języków i mód.
Socha i Franczyk zaczęli wspólnie tworzyć w epoce schyłkowego PRL-u, czyli w czasie izolacji geograficznej i kulturowej, ogólnej apatii, szarzyzny oraz rozpadu starych struktur społecznych. Nie mając wykształcenia muzycznego, uczyli się muzyki, słuchając nagrań emitowanych przez radio, zarejestrowanych na płytach oraz na taśmach. Fascynowało ich wszystko: słuchowiska radiowe, rock, jazz, muzyka klasyczna, ludowa, eksperymentalna i awangardowa.
Utwory zespołu powstawały początkowo w efekcie grupowych improwizacji podczas prób – wszyscy członkowie zespołu byli zaangażowani w opracowanie swoich partii instrumentalnych. Jednak większość kompozycji skomponowali: Socha (który również napisał większość tekstów) i Franczyk. Muzyka Kirkut–Koncept była zróżnicowana formalnie i stylistycznie: rockowa ekspresja i motoryka spotykały się z dadaistycznym kabaretem, balladowa liryka z brudem i hałasem, eksperyment z banałem i żart muzyczny z rytuałem – przechodząc od niby–piosenek i naiwnych melodii przez wieloczęściowe kompozycje instrumentalne, aż po grupowe improwizacje. Na koncertach zespół wykorzystywał wszystkie te formy. Najważniejsze programy koncertowe grupy to: „Piknik na kirkucie” (1987–1988) oraz „Kamień na kamieniu” (1988–1989). Ostatni koncert Kirkut–Koncept odbył się 16 maja 1989 w Lublinie. Przez kolejne dwa lata Socha próbował jeszcze zreorganizować zespół i nagrać nowy materiał, lecz na skutek braku zainteresowania ze strony publiczności i organizatorów oraz roszad personalnych – ostatecznie zawiesił działalność zespołu.
Kirkut–Koncept działał krótko, jednak był ważnym eksperymentem w polskiej muzyce rockowej. Choć zespół nie ma dotąd bezpośrednich naśladowców, to jednak warto zauważyć, że swoimi pomysłami „kirkuci” wyprzedzili swoje czasy, będąc – z zachowaniem wszelkich proporcji – prekursorami grania znanego dużo później np. z płyt z serii Radical Jewish Culture w USA czy nowej sceny żydowskiej skupionej wokół Raphaela Rogińskiego w Polsce. Te utwory mają wciąż wiele do powiedzenia.
Lista utworów
cd 1
- Piach i wiatr
- Pochód miłości
- Nasze dni są policzone / Za żelazną kurtyną
- Miejski busz
- Za dużo / Krach
- Muzyka literacka
- Studium rozpaczy II
- Mądremu głód
- Piknik na kirkucie
- Dumka
- W zaciszu domowych pieleszy
- Studium rozpaczy I / Nowe życie
- Walczyk / Wykład
- Drwale
- Lublin
Kompozycje
- Kirkut–Koncept (3, 5, 7, 12, 15)
Marek Ciskał (10, 13)
Arkadiusz Franczyk (1, 4, 6, 11)
Ireneusz Socha (2, 8, 9, 14)
Teksty: Ireneusz Socha
Ścieżki 1,2 i 8 nagrał Ireneusz Socha w Dębicy w 1986 r.
Ścieżkę 3 nagrał Mariusz Błachowicz 26.10.1986 r.
Ścieżki 4, 6 i 11 nagrał Arkadiusz Franczyk w Dębicy w 1986 r.
Ścieżki 5, 7 i 9 nagrał Andrzej Kramarz w Krakowie w 1987 r.
Ścieżkę 10 nagrał Andrzej Kramarz w Poznaniu w 1988 r.
Ścieżki 12–14 nagrał Andrzej Socha w Lublinie w 1988 r.
Wykonawcy
- Marek Ciskał – akordeon, organy, syntezator
- Wojciech Fila – gitara basowa
- Arkadiusz Franczyk – gitara elektryczna, gitara akustyczna, taśmy (4, 6, 11)
- Andrzej Kramarz – trąbka (3)
- Andrzej Socha – śpiew, teksty (3)
- Barbara Socha – flet
- Ireneusz Socha – perkusja, dzwonki, przedmioty, śpiew, taśmy (2)
Lista utworów
cd 2
- Id
- Konsekwencja
- Sztukmistrze I
- Jeden z wielu
- Pochód miłości
- Nawroty
- Od–do
- Kołysanka
- Podręcznik (Getto walczy)
- Sztukmistrze II
- Hagada
- Konieczność wyboru
- Metafora
BONUSY
- Przez skały
- Pracownik czasowy
Kompozycje
- Arkadiusz Franczyk (3, 6, 7, 10, 12, 14, 15)
- Ireneusz Socha (1, 2, 4, 5, 8, 9, 11, 13, 15)
Teksty: Ireneusz Socha
Ścieżki 1–12 nagrał Henryk Palczewski w Lublinie 16 maja 1989 r.
Ścieżkę 13 nagrał Piotr Czerny w Dębicy w 1990 r.
Ścieżkę 14 nagrał i zmontował Piotr Czerny w Dębicy w 2008 r.
– dodatkowy montaż Ireneusz Socha w 2013 r.
Ścieżkę 15 nagrał i zmontował Ireneusz Socha w Dębicy w 2010 r.
Marek Ciskał – akordeon
Leszek Ciurkot – organy (13)
Wojciech Fila – gitara basowa
Arkadiusz Franczyk – gitara elektryczna
Barbara Socha – flet (13, 14)
Ireneusz Socha – perkusja, perkusjonalia, śpiew
Produkcja
- Wybór nagrań – Ireneusz Socha
- Restauracja i mastering nagrań – Marcin Bociński (Legato)
- Tomasz Duda (CD2: 1–12) i Piotr Czerny (CD2: 14)
- Opracowanie graficzne wydawnictwa – Łukasz Pawlak
- Ceramika – Marzena Małecka www.marzenamalecka.com
