Rafael i Damian
Działalność krakowskiego duetu RAFAEL–DAMIAN (chodzi o Rafaela i Damiana Kozubów), braci bliźniaków, multiinstrumentalistów muzyki „niepokornej”, sięga końca lat 70., kiedy to jeszcze, jako dzieci muzykowali w zakładowym zespole Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego PANTOGRAF. Swoją pierwszą grupę założyli nieco później z ówczesnym basistą (a potem leaderem, gitarzystą i wokalistą) KRAKOWSKIEJ GRUPY BLUESOWEJ (KGB) – Pawłem „Pawką” Małysiakiem, jednakże były to jeszcze dość nieśmiałe poczynania. Wcześnie również skupili się na karkołomnej, wieloletniej realizacji swoich założeń muzycznych w zaciszu domowego studia – od roku 1982 do 1988 zapisywali swoje sesje nagraniowe i rozprowadzali na kasetach w Polsce i za granicą w tzw. drugim obiegu, między innymi przez krakowską oficynę B.N.exp, pilską ARS 2 i łańcucką AML.
W 1986 roku, zachęceni działalnością zaprzyjaźnionego zespołu ZOAS, prowadzonego przez potem tragicznie zmarłego Jakuba Smaczniaka, założyli w Krakowie grupę FRAGMENTY R–27 (ostatecznie o nazwie zredukowanej do członu końcowego), realizującą przez cztery lata spontaniczne, dynamiczne i po części agresywne zamierzenia muzyczne. Skład ulegał modyfikacji (Andrzej Jarzyna był pierwszym perkusistą, Piotr Nodzeń drugim basistą, a Dariusz „Darecki” Kaszubski grał na bongosach), lecz człon główny pozostał zawsze niezmienny: RAFAEL (instrumenty klawiszowe i perkusyjne, śpiew, kompozycje), DAMIAN (perkusja, głos, pianino, kompozycje), Rafał „Walek” Walczowski (bas), Piotr „Buzer” Łabuzek (trąbka, głos, syntezator) i Paweł „Rudy” Ochel (gitara, głos).
Z tym kontrowersyjnym zespołem bracia dali wiele koncertów w rodzimym Krakowie (w klubie, a potem w kinie Podwawelskim, dwukrotnie w Nowohuckim Centrum Kultury, w klubie Wola Zoo, czy w Dworku Białoprądnickim, etc. ) i wzięli udział w kilku większych akcjach wyjazdowych: Skawina – klub „O.D.K”, Katowice – klub Studencki „Akant” na Festiwalu Muzyki Odjazdowej, Rzeszów – klub „O To Chodzi”, Warszawa – „Remont”, Warszawa – Festiwal „Marchewka” w Rivierze (tu wspólnie z kompozytorem Zbigniewem A. Lampartem, ówczesnym kierownikiem muzycznym Teatru im. Ludwika Solskiego w Tarnowie). Z tą grupą posiadają także na swym koncie liczne, prywatne wydawnictwa kasetowe.
Nieufność z jaką publiczność przyjmowała te żywiołowe występy (np. wyłączenie prądu podczas katowickiego przeglądu festiwalowego w klubie „Akant”), nie mające jednak nic wspólnego z kulturą post–punkową i niezrozumienie spowodowały zaniechanie dalszych wyjazdów i dawania przypadkowych koncertów. Ostatecznie RAFAEL rozwiązał grupę w listopadzie 1989 roku.
Oprócz wydawnictw kasetowych bracia są odpowiedzialni również za liczne broszury i gazetki muzyki niepokornej, min. fanzin ALTER, redagowany wspólnie z Robertem Kramaićiem i felietony wykorzystywane przez Henryka Palczewskiego w jego Informatorze ARS 2.
W 1988 roku doszło do współpracy wydawniczej z Mariuszem Błachowiczem, a w połowie 1989 do spotkania z muzykami dębickiej sceny: Ireneuszem Sochą, Arkadiuszem Franczykiem i Andrzejem Kramarzem (KIRKUT–KONCEPT i NA PRZYKŁAD), które zaowocowało wspólną sesją nagraniową w październiku, wydaną pod tytułem „Sen Wczorajszy”.
Po emigracji bracia skupili się ponownie nad twórczością solową. Po osiedleniu się na stałe w Nadrenii–Westfalii realizowali jeszcze do końca lat 90–tych projekty muzyczne (szczególnie Damian (www.kozub.de) zapisywał wtedy dużo samotnie, nawet aż do roku 2007), wydawane na kasetach lub płytach CD, ale jednorazowa próba powołania do życia nowego, pełnego nadziei zespołu z Peterem Sohnem z Wuppertalu niestety nie powiodła się.
