Płyta niektórymi utworami zbliża się do tribal innymi przywodzi na myśl produkcje 4AD (szczególnie z płyt M.Brook'a).
Hipnotyczny, katarktyczny, pejzaż wciąga przez swe skrzywione zwierciadło. Niespodziewane modulacje i kolory a wręcz raczej smaki brzmieniowe sprawiają, że muzyką tą nie sposób się nudzić.
W "Borderline" kreśli linie dawno niewidzianych i nie słyszanych horyzontów. W "Road without end" – hipnotyczny, katarktyczny, pejzaż wciąga przez swe skrzywione zwierciadło. Niespodziewane modulacje i kolory a wręcz raczej smaki brzmieniowe sprawiają, że muzyką tą nie sposób się nudzić.
Rozmyty, nostalgiczny "On air" przywodzi na myśl produkcje 4AD i pobrzmiewa bardzo zwolnionym coverem "Someday my prince will come". Tytułowy "Oblivion" wykorzystujący dronowe basy snuje się jak wolny ogień. To ambient nieco przyprószony szumem: "Creepy shadows" – odnoszący się do Briana Eno, gęsty jest od szelestów, plusków. Zatopiony jakby na dnie oceanu "Ascension" stanowi głęboki finał płyty.